Genelde kulaklarımızla işittiğimizi düşünürüz ancak aslında beynimizle işitiriz.1 Kulak, ortamdaki ham sesi yakalayan ve işitsel bilginin işlendiği ve anlam kazandığı beyne yönlendiren yapıdır. Dolayısıyla kulaklarımızı, işitmenin gerçekten meydana geldiği beyne açılan “kapılar” olarak düşünülebilir.
İşitme kaybı olan çocuklarda “kapı sorunu” vardır. Hafif veya şiddetli, tek taraflı veya çift taraflı herhangi bir bozukluk, sesin kulak kapısından geçip gereken şekilde beyne ulaşmadığı anlamına gelir.
Çocuklarınızın kulakları benzersizdir. Sol ve sağ kulak dahi şekil ve boyut olarak birbirinden farklıdır. Kulağın üç ana kısmı vardır: dış, orta ve iç kulak.
Ses dış kulak tarafından yakalanır, kulak kanalında ilerleyerek kulak zarına ulaşır ve zarı titretir. Titreşimler, orta kulaktaki küçük kemiklere iletilir ve bunlar da iç kulağa ulaşmadan önce seslerin yüksekliğini arttırır. İç kulakta küçük işitme kılları hareket eder ve bir kimyasal salgılayarak işitme sinirine beyne bir elektrik sinyali göndermesini söyler. Elektrik sinyali beyne ulaştığında anlamlı sese çevrilir.
Yaşamın ilk birkaç yılında beyin gelişimi hızlı ve karmaşıktır ve çocuğun duyularıyla edindiği her yeni deneyim bağlantılar ve nöral yollar oluşturur. Tekrarlama bu yolların güçlenmesi açısından temel önemdedir ve işitme açısından sözcükleri ve sesleri tekrarlamak çocuğun beyninin gelişmesine yardımcı olur.
İşitme kaybı olan çocuklar için sesler beyne gereken şekilde ulaşmaz ve bu nedenle erken aşamada işitme kaybına müdahale etmek önemlidir. İşitme cihazları ve kablosuz mikrofonlar gibi cihazların arkasındaki teknolojinin amacı, kapalı kapıları açarak işitsel bilginin beyne başarıyla ulaştırılmasını sağlamaktır. Dolayısıyla işitme teknolojilerini kapı açan cihazlar olarak düşünüyoruz.
